Κάθε τόσο, το ΓΕΜΗ αποκαλύπτει ιστορίες που θα μπορούσαν να είναι μαθήματα περί “εταιρικής ηθικής”. Κάπως έτσι, σε μια ακόμη από τις συνηθισμένες αναζητήσεις μου, έπεσα πάνω στη νεοσύστατη Dunes House Α.Ε. – μια εταιρεία με κεφάλαιο ενός εκατομμυρίου ευρώ, που φιλοδοξεί να μπει δυναμικά στον χώρο των βραχυχρόνιων μισθώσεων και της διαχείρισης ακινήτων.
Ως εδώ, όλα καλά. Μόνο που πίσω από τη Dunes House δεν κρύβεται κάποιος νέος παίκτης του real estate, αλλά ο διευθύνων σύμβουλος της Helleniq Energy, Ανδρέας Σιάμισιης, με τον γιο του Νικόλαο στο πλευρό του.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα.
Πόσο “θεμιτό” είναι ένας άνθρωπος που διοικεί έναν από τους μεγαλύτερους ενεργειακούς ομίλους της χώρας – με κρίσιμη παρουσία σε καύσιμα, επενδύσεις και κρατικές συνεργασίες – να δραστηριοποιείται ταυτόχρονα σε μια εντελώς διαφορετική, αλλά εξίσου ευαίσθητη αγορά, όπως αυτή των ακινήτων; Και μάλιστα, να το κάνει οικογενειακά, με τη συμμετοχή του γιου του;
Δεν είναι θέμα νομιμότητας – είναι θέμα αντίληψης. Όταν κατέχεις μια θέση τέτοιας ισχύος, η κάθε σου επιχειρηματική κίνηση στέλνει μήνυμα. Και το μήνυμα εδώ μοιάζει να λέει: «Η κορυφή του επιχειρηματικού κόσμου είναι ο καλύτερος τόπος για να επενδύεις… και λίγο εκτός αντικειμένου».
Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στο μετοχολόγιο της νέας εταιρείας εμφανίζεται και η Ελένη Σουκούλη, πρόσωπο που ήδη έχει “αναγνωριστεί” ως συνδεδεμένο με τον κ. Σιάμισιη σε χρηματοοικονομικές πράξεις της Helleniq Energy. Η εικόνα που προκύπτει δεν είναι παράνομη – αλλά σίγουρα είναι θολή.
Σε μια εποχή που η κοινωνία ζητά διαφάνεια, λογοδοσία και σαφή όρια ανάμεσα σε εταιρικά και προσωπικά συμφέροντα, τέτοιες κινήσεις – όσο “αθώες” κι αν παρουσιάζονται – μοιάζουν να δοκιμάζουν τις αντοχές αυτών των ορίων.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε ενεργειακούς ομίλους και πολυτελή διαμερίσματα προς ενοικίαση, αναρωτιέμαι:
Πόσοι τελικά μπορούν να φορούν δύο καπέλα – του CEO και του επιχειρηματία – χωρίς να προκαλούν
