Τη δυνατότητα άντλησης νερού από τη θάλασσα για να χρησιμοποιηθεί σε πισίνες ξενοδοχείων δίνει νομοθετική ρύθμιση που κατατέθηκε στη Βουλή. Η ρύθμιση επιτρέπει και την κατασκευή των απαραίτητων υποδομών στον αιγιαλό, όπως αγωγών και αντλιών. Το ερώτημα είναι αν το περιβαλλοντικό «αποτύπωμα» της ρύθμισης είναι τελικά μεγαλύτερο από το όφελος όχι μόνο εξαιτίας της δυνατότητας παρέμβασης στον αιγιαλό από κάθε παράκτιο ξενοδοχείο, αλλά και επειδή δεν τίθεται κανένας περιορισμός για την ποιότητα του νερού που επιστρέφει στη θάλασσα.
Η ρύθμιση περιλαμβάνεται σε σχέδιο νόμου του υπουργείου Τουρισμού, που έχει ως κύριο αντικείμενο τις προδιαγραφές για τα ακίνητα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, στόχος της ρύθμισης είναι «να δοθεί η δυνατότητα εξοικονόμησης ύδατος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε άλλες αστικές χρήσεις».
Συγκεκριμένα προβλέπεται ρητώς η δυνατότητα εκτέλεσης έργων εγκατάστασης αγωγών για την άντληση και την απάντληση θαλάσσιου ύδατος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε κολυμβητικές δεξαμενές νομίμως λειτουργούντων ξενοδοχειακών καταλυμάτων, αφού, σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με αριθμό 272/2023, «τέτοιου τύπου έργα δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, επειδή αυτό δεν προβλέπεται στον νόμο».
Επιφυλάξεις
Παρότι ο στόχος της ρύθμισης είναι περιβαλλοντικός (η εξοικονόμηση νερού), η ρύθμιση δεν έχει καθόλου περιβαλλοντικές προδιαγραφές. Αγγίζει μόνο το θέμα της αδειοδότησης έργων στον αιγιαλό, χωρίς να ορίζει προϋποθέσεις γι’ αυτές τις παρεμβάσεις (επομένως τις επιτρέπει με όποιον τρόπο κρίνει η… κάθε επιχείρηση). Επίσης δεν θέτει ποιοτικές προδιαγραφές για την απόρριψη του νερού στη θάλασσα, παρότι είναι γνωστό ότι ακόμη και στο αλατισμένο νερό στις πισίνες προστίθενται χημικά για την απολύμανσή του.
«Εχω επιφυλάξεις. Πιστεύω ότι θα έπρεπε η ρύθμιση να ορίζει υποχρεωτικά την αποχλωρίωση του νερού πριν από την απόρριψή του στη θάλασσα, καθώς το νερό μετά την προσθήκη χημικού έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως απόβλητο», εκτιμά ο Ηλίας Νόκας, διευθυντής Υδάτων στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου. «Επιπλέον, όταν δίνεις δυνατότητα σε κάθε ξενοδοχειακή εγκατάσταση να εγκαταστήσει αγωγό σύνδεσης με τη θάλασσα, αυτό εγκυμονεί πολλούς κινδύνους σε μια χώρα όπου δεν γίνονται έλεγχοι. Κατ’ αρχάς, πώς θα διασφαλίζεται ότι θα καταλήγει στη θάλασσα μόνο το νερό της πισίνας και όχι λ.χ. λύματα, όπως πολλές φορές έχουν εντοπιστεί ξενοδοχεία να κάνουν. Επιπλέον, από αισθητικής άποψης δεν είναι ωραίο να δημιουργούνται σωληνώσεις στο τοπίο μιας ακτής. Κατά τη γνώμη μου, η συμβολή της πισίνας στο πρόβλημα της λειψυδρίας δεν είναι τόσο σημαντική, καθώς ακόμη και σε νησιά με πάρα πολλές πισίνες, όπως η Πάρος και η Μύκονος, δεν αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 5%-6% της συνολικής κατανάλωσης. Πολύ περισσότερο νερό χρησιμοποιείται για την άρδευση κήπων: θα ήταν συνεπώς πιο αποτελεσματική μια ρύθμιση που να υποχρεώνει τις μεγαλύτερες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις να δημιουργούν υποχρεωτικώς συστήματα καθαρισμού και επαναχρησιμοποίησης του νερού».
